widok wystawy / view from the exhibition
Słońce i Księżyc
druk na porcelanie, cztery elipsy 30 x 24 cm, sztuczne futro, 2018.
Elipsy prezentują wizerunki bóstw – personifikacji Księżyca i Słońca, które inspirowane są syberyjskim mitem o tych dwóch ciałach niebieskich. W opowieści Słońce i Księżyc są małżeństwem, ale nie mogą mieć dzieci. Gdy po wielu staraniach Księżyc w końcu zachodzi w ciążę i oboje rodzice oczekują potomka, dziecko rodzi się martwe. Starożytnym ludom ciąg dalszy opowieści tłumaczył pojawianie się Słońca i Księżyca na nieboskłonie – para wyruszyła w podróż do Boga Najwyższego, błagać by ożywił ich dziecko. Słońce – silny mężczyzna pojawia się na szczycie pagórka jako pierwszy. Księżyc idzie za nim dużo wolniej, niesie martwe dziecko w ramionach i czasem tylko może liczyć na pomoc gwiazd. Idą tak od tysiącleci, a jeszcze długa droga przed nimi. Mit ten nie jest tylko antropomorfizacją zjawisk przyrodniczych, ale opowiada o bardzo ludzkich zmartwieniach, które na przestrzeni wieków nie tracą na aktualności. Cykl księżycowy powiązany z kobiecą płodnością oraz solarne bóstwa reprezentujące patriarchalny porządek świata są właściwe wielu kulturom na Ziemi. Wiele z tych pradawnych wierzeń umarło wyparte przez chrześcijaństwo, a jednak te które przetrwały do naszych czasów jawią się jako coś głęboko ludzkiego, dzikiego i prawdziwego, coś co łączy ludzi nie tylko ponad kulturami, ale i ponad wiekami pokazując, że człowiek mimo upływu tysiącleci jest w głębi ciągle ten sam.
